Repozytorium cyfrowe archiwizuje i udostępnia bieżący dorobek intelektualny pracowników naukowych instytucji, przy której te repozytorium powstało. Odbywa się to w myśl Open Access – idei jak najszybszego udostępnienia w sieci efektów badań (a nawet danych surowych) w celu ich weryfikacji, rozpowszechnienia, promocji uczelni. Dąży się do tego, aby materiały w repozytoriach były zamieszczane przez autorów na WOLNYCH LICENCJACH, pozwalających nie tylko na nieograniczone i nieodpłatne czytanie i kopiowanie utworu, ale nawet na jego modyfikowanie i tworzenie utworów zależnych. Wszystko przy zachowaniu pełni praw osobistych autora. W repozytorium autor sam zamieszcza swoją pracę (jak w systemie Archiwum Prac Dyplomowych UW), a bibliotekarz jedynie sprawdza poprawność metadanych. W repozytorium mogą być umieszczane artykuły, monografie, materiały niepublikowane, prezentacje, materiały z konferencji, materiały dydaktyczne, itp.
Biblioteka cyfrowa gromadzi i udostępnia starsze materiały, które bardzo często znajdują się już w domenie publicznej (prawa autorskie już wygasły lub z jakiegoś powodu nie istniały), a więc w wielu wypadkach wiedza w nich zawarta jest już nieaktualna. W przeciwieństwie do repozytorium, które ogranicza się zwykle do zamieszczania dorobku naukowców afiliowanych przy danej instytucji (istnieją również repozytoria dziedzinowe, jak np. Repozytorium Nauk Politycznych – eDoc.ViFaPol, które również działają przy instytucjach) biblioteka cyfrowa udostępnia materiały większego grona autorów. W bibliotekach cyfrowych to bibliotekarze i technicy wprowadzają pozycje, które zostały poddane procesowi digitalizacji.
Idea Repozytorium cyfrowego w Polsce jest jeszcze bardzo świeża, co prowadzi do niedoprecyzowania granicy między repozytorium cyfrowym a biblioteką cyfrową. Niektóre repozytoria są jednocześnie bibliotekami cyfrowymi. Za taką hybrydę można uznać Repozytorium Cyfrowe Instytutów Naukowych.
(au)
Tekst jest dostępny na licencji:
Reklamy
